again and again

inanılmazsüperyeni bir başlangıç yapmama az kaldı. bunu düşünmek içime huzur veriyor ve daha kolay dayanıyorum bazı şeylere. nasılsa yarın biticek diyorum. gerçekten de yarın 12 de çıkacağım mukavemet sınavı yeni bir başlangıç olucak. durmadan "salona şunu koyarım, odamı şöyle yaparım, ay onları yemeğe davet ederim, beğendili tavuk yaparım" gibi hayaller kuruyorum. sadece ev değiştirmekle alakalı değil tabi bu hayaller, hayatım değişçekmiş gibi hissediyorum nedense. "özgemle haftasonu gezmeleri yaparız yine hem belki yeni evimin de balkonu olur, içer komik fotoğraflar çekeriz" "edacanın da evi yakın haftada bir gün gelir kalır bende, dedikodu yaparız" "yasomla günsumu da yemeğe davet ederim, üstüne de türk kahvesi yaparım" "ece atlar arabasına gelir, alır beni, sohbet-muhabbet tatil yörelerine gideriz" gibi düşünüyorum da düşünüyorum. sanırım yalnız kalmaktan korkuyorum. tek başına eve çıkınca yalnızlıktan delirirmişim gibi geliyor oysa evimde görmek istemediklerimden saklanmak için girdiğim küçük karanlık odam en büyük yalnızlığım.

bu evden en kısa zamanda çıkmam lazım. yarın 12'den itibaren ev aramaya başlıyorum. bi terslik çıkmazsa 1-2 haftaya kadar yeni evimde, uyumak istediğim zaman uyuycam, salonda oturmak istediğim zaman oturucam, duş almak istediğim zaman alıcam, yalnız kalmak istediğim zaman kalıcam.

umarım bir terslik çıkmaz. 1 senedir beraber yaşamamız, en azından ayrılmak üzereyken, birbirimizi kırmamızı engeller. aslında çok kırıcı şeylerin söyleneceğini ve o sözlerin son 1 senedir olduğu gibi içimde bir yerlerde hayatım boyunca kalıcağını biliyorum. buna alıştım, kaldırabiliyorum artık. tek istediğim benimle evi toplamaya gelen annem duymasın bunları, üzülmesin. onu bunların dışında tutmak için ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum. en iyisini ummaktan başka çare yok.

artık hayatım bir düzene girsin ve ben senede bir kaldıramıycağım büyük değişiklikler yapmak zorunda kalmiyim. etrafımdakileri de üzmekten kurtuliyim böylece. en kötüsü annemin taa bodrumdan beni düşünüp üzüldüğünü hatta uyuyamadığını bilmek.

şu hayatta hiç bir zaman sahip olamadığım ve belki de bundan sonra da olamayacağım kadar harika bir ilişkim var şu an. ve hayatım boyunca sahip olduğum fakat yeni yeni farketmeye başladığım muhteşem bir annem var, her aldığım kararda yanımda olan, çok üzülse de, bıksa da bana belli etmeyen. bu yaşadığım zor zamanlar belki de en çok onların varlığının kıymetini hissettirdi bana, tek iyi tarafı da bu sanırım.

yeni evimde çaya beklerim bu bloğu okuyan herkesi, zira yalnız kalmaktan çok korkuyorum.